சுதந்திரத்தைத் தொடர்ந்த பொருளாதாரத் தடம்புறழ்வுகள்

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

சுதந்திரத்திற்குப்பின்புதியயு.என்.பி.அரசாங்கத்தின்உணவுஉற்பத்திக்கொள்கையது நெற்பயிர்ச் செய்கையில் மாத்திரம் அக்கறையுடன் இருந்தது. ஏனைய உணவுப் பொருட்களைப்புறக்கணித்தது.பாரம்பரியமாக,இவற்றில்பெரும்பாலானவை‘உயர்த’பயிர்களாகவும்,நெல்லுக்குத்துணைப்பயிர்களாகவும்,சிங்களப்பயிரிடுபவர்களாலம்தமிழ் விவசாயியால் பணப்பயிராகவும் வளர்க்கப்பட்டன.

சுதந்திரம்வரை,முறையானவிரிவாக்கச்சேவைகள்,ஆராய்ச்சிமற்றும்வழிகாட்டுதன், இந்தப் பயிர்கள் அதிக அளவில் பயிரிடும் திறன் பெற்றன.ஆனால்,அரசின்கொள்கை இந்த‘சிறுபயிர்களை’நோக்கிச்செலுத்தாமல்,நெல்மட்டுமேமக்களின்‘முக்கியஉணவுப் பயிராக’ இருந்ததால். நெல் (அரிசி) உற்பத்திக்கு அரசு உத்தரவாத விலையில் அளித்த பெரும் ஆதரவும் இந்தப் பயிர்களை விவசாயிகள் புறக்கணித்ததற்கு ஒரு காரணம்.

துணை உணவுப் பயிர்களைப் புறக்கணிப்பது முதல் யூ.என்.பி. நிர்வாகத்தின் போது ஆரம்பித்தது.1960களின்பிற்பகுதியில்கடுமையானகொடுப்பனவுச்சிக்கல்கள்இந்தப்பயிர்களின் இறக்குமதிகளை முழுமையாகத் தடைசெய்யும் வரை சிறுபயிர்கள் தொடர்ந்து புறக்கணிக்கப்பட்டன. சுதந்திரத்தைத் தொடர்ந்த யு.என்.பி. ஆட்சியைத் தொடர்ந்து வந்த அனைத்து அரசாங்கங்களிலும் இந்தப் புறக்கணிப்புத் தொடர்ந்தது.
1960களில் ஏற்பட்ட அந்நியச் செலாவணிச் சிக்கல்களின் விளைவால்

இச்சிறுபயிர்களின் இறக்குமதி தடை செய்யப்பட்ட பிறகுதான், இந்த மற்ற உணவுப் பயிர்களின் உற்பத்தி தீவிரமாக மேற்கொள்ளப்பட்டு, மூன்றாண்டுகள் என்ற குறிப்பிடத்தக்க குறுகிய காலத்தில், அவற்றில் பலவற்றில் நாடு தன்னிறைவை அடைந்தது. இந்த காலகட்டத்தில் புறக்கணிக்கப்பட்ட மற்றொரு முக்கிய பகுதி கால்நடை வளர்ப்பு ஆகும். 1948இல், நாடு ரூ.35 மில்லியனுக்கும் அதிகமான செலவில் 15 மில்லியன் பவுண்டுகள் பாதுகாக்கப்பட்ட பால் பொருட்களை இறக்குமதி செய்தது. 1957களில் இந்த இறக்குமதிகளின் மதிப்பு ரூ.60 மில்லியனுக்கும் அதிகமாக உயர்ந்தது.

அவற்றின் நுகர்வு தொடர்ந்து வளர்ந்து வந்தாலும், பால் மற்றும் கால்நடை உற்பத்தியை ஊக்குவிப்பதற்காக அர்த்தமுள்ள கொள்கை எதுவும் உருவாக்கப்படவில்லை. இதன் விளைவாக, இலங்கையில் பால் பொருட்களின் தனிநபர் நுகர்வு உலகிலேயே மிகவும் குறைவாக உள்ள நாடுகளில் ஒன்றாக இலங்கை மாறியது. இது குழந்தைகளுக்கான நிறையுணவுச் சவாலை ஏற்படுத்தியது. மேலும் கால்நடைகளின் எண்ணிக்கை நாடு சுதந்திரமடைந்த போது, (1948 இல்) 1,248,000 ஆக இருந்து 1953இல் 1,228,000 ஆகக் குறைந்தது.

பல்வேறு காரணங்களுக்காக யு.என்.பி. அரசாங்கம் தொழில் மயமாக்கலை உறுதியாக எதிர்த்தது. நகர்ப்புற வணிக மற்றும் சொத்துரிமை பெற்ற வர்க்கங்களிலிருந்து அதன் அதிகாரத் தளத்தைப் பெற்றதால், உற்பத்தி செய்யப்பட்ட பொருட்களுக்கு இறக்குமதி மாற்றீட்டுக் கொள்கையை ஏற்க விரும்பவில்லை, ஏனெனில், இது முந்தையவற்றின் வர்த்தகத்திற்கு இடப்பெயர்ச்சியையும் பிந்தையவற்றின் நுகர்வுக்கு அசௌகரியத்தையும் ஏற்படுத்தும். மேலும், எதிர்க்கட்சியில் உள்ள இடதுசாரி அரசியல்வாதிகள் நாட்டின் பொருளாதார சீர்குலைவுகளுக்கு ஒரே பரிகாரமாக உடனடி தொழில் மயமாக்கலைக் கோரினர்.

தொழில்துறை பாட்டாளி வர்க்கத்தினரிடையே தனது அதிகாரத்தைப் பலப்படுத்த இடதுசாரிகள் விரும்புவதாலேயே இந்தக் கோரிக்கை ஏற்பட்டதாக யு.என்.பி. கருதியது. தொழில் மயமாக்கலை நடைமுறைப்படுத்தினால் அது இடதுசாரிகளுக்கு வாய்ப்பாகும் என்று அஞ்சியது. 1952இல் இலங்கைக்கு வந்த உலக வங்கியின் குழுவானது, சிறிய அளவிலான தொழில்களை ஊக்குவிப்பதைப் பரிந்துரைத்த போதிலும், மூலதன-தீவிர தொழில்துறை முயற்சிகளுக்கு எதிராகவும் பரிந்துரைத்தது. தொழில் மயமாக்கலுக்குத் தேவையான வளங்களை உயர்த்துவது வெளிநாட்டுக்குச் சொந்தமான வணிகம் மற்றும் தோட்டுத் தொழிற்றுறை நலன்களுக்கு அதிகரித்த வரிவிதிப்பைக் கொண்டுவரும் என்றும் வெளிநாட்டு மூலதனம் வெளியேற வழிவகுக்கும் என்றும் உலக வங்கி கருதியது.

அரசாங்கம் எந்த தொழில் மயமாக்கலையும் தனியார் நிறுவனங்களுக்கு விட்டுக்கொடுத்தது. ஆனால், வெளிநாட்டுக்குச் சொந்தமான வணிக நிறுவனங்கள் மற்றும் தோட்டங்களை வாங்குவதற்கு ஏராளமான வாய்ப்புகள் இருந்த நேரத்தில், உள்நாட்டுத் தனியார் மூலதனம் இன்னும் புதிதாக இருந்த தொழில்துறை சாத்தியங்களால் ஈர்க்கப்படவில்லை. 1951 மற்றும் 1954க்கு இடையில் தேயிலைத் தோட்டங்களில் வெளிநாட்டு நிறுவன உரிமை
63.8 வீதத்திலிருந்து 45 வீதமாகக் குறைந்தது, அதே நேரத்தில், இலங்கையின் உரிமை
19 வீதத்திலிருந்து 26 வீதமாகக் அதிகரித்தது. பொதுத்துறையில், இந்த நேரத்தில் நிறுவப்பட்ட ஒரே முக்கியத்துவம் வாய்ந்த தொழில்துறை முயற்சி காங்கேசன்துறை சீமெந்துத் தொழிற்சாலை ஆகும். மின்சார உற்பத்தியில் அரசாங்கக் கொள்கை குறிப்பிடத்தக்க மாற்றத்தைக் கொண்டுவருவதில் வெற்றி பெற்றது.

25 மெகாவாட் திறன் கொண்ட லக்சபானா நிலையத்தை இயக்குவதன் மூலம்
யு.என்.பி. அரசாங்கம் முதன்முறையாக நீர் மின்சாரத்தை அறிமுகப்படுத்தியது. இந்தத் திட்டம் அடுத்த தசாப்தத்தில் நாடு மின்சாரத்தில் தன்னிறைவை அடைவதற்கான அடித்தளத்தை அமைத்தது.

1952ஆம் ஆண்டு சீனாவுடனான வெற்றிகரமான அரிசி-இறப்பர் ஒப்பந்தத்தைத் தொடர்ந்து, டட்லி சேனநாயக்கா அரசாங்கம் மே 1953இல் இறப்பர் மீள் பயிர்ச் செய்கைக்கான மானியத் திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியது. இந்தத் திட்டத்தின் கீழ், அதிக மகசூல் தரும் இறப்பர் வகைகளை நிலத்தில் மீண்டும் பயிர் செய்வதற்கு 100 ஏக்கருக்கு மேல் உள்ள தோட்டங்களுக்கு ரூ.700, 100 ஏக்கருக்கு கீழ் உள்ள தோட்டங்களுக்கு ரூ.900 மற்றும் 10 ஏக்கருக்கு கீழ் உள்ள சிறியஉரிமையாளர்களுக்கு ரூ.1,000 என்ற வகையில் உற்பத்தியாளர் மானியம் வழங்கப்பட்டது.

பழைய இறப்பர் மரங்கள் 1951ஆம் ஆண்டில் ஏக்கருக்கு சராசரியாக 338 பவுண்டு மகசூல் அளித்தன. புதிய அதிக மகசூல் தரும் இனங்கள் ஏக்கருக்கு சராசரியாக 1,500 பவுண்டு மகசூல் தரும் திறன் கொண்டது. மறுபயிரிடல் திட்டம் முதலில் 1953 மற்றும் 1957க்கு இடையில் 65,000 ஏக்கர் பரப்பளவில் மட்டுமே நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், உண்மையில் மீள் பயிர்ச் செய்கை செய்யப்பட்ட பரப்பளவு 94,000 ஏக்கரை எட்டியது. ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக தேயிலை மற்றும் தென்னைக்கு ஒப்பிடக்கூடிய மீள் பயிர்ச் செய்கைத் திட்டம் அரசாங்கத்திடம் இருக்கவில்லை.
ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சமூக-அரசியல் நலன்புரி கொள்கை நாட்டின் எதிர்கால பொருளாதார வளர்ச்சியில் கடுமையான தடைகளை ஏற்படுத்தியது.

1948இல் அரசாங்கம், செல்வம் உருவாக்கப்படுவதற்கு முன்பே, செல்வத்தை விநியோகிப்பதாக உறுதியளித்தது. அப்போதைய நிதியமைச்சராக இருந்த
ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தன, 1947-8ஆம் ஆண்டுக்கான தனது பட்ஜெட்டில் இவ்வாறு கூறினார். ‘இலவச கல்வி, இலவச பால் உணவு மற்றும் குழந்தைகளுக்கு இலவச உணவு, அத்தியாவசியப் பொருட்களுக்கான மானியங்கள் போன்ற எந்தவொரு முற்போக்கான சமூக மற்றும் பொருளாதார மேம்பாட்டுத் திட்டங்களையும் நாங்கள் நிறுத்தவோ அல்லது பட்டினியால் வாடவைக்கவோ விரும்பவில்லை.

இந்தக் கொள்கைகளைப் பின்பற்றும் அதே வேளையில், நமது சக குடிமக்களின் பெரும் பகுதியினரின் வாழ்க்கைத் தரத்தையும் ஒரு சிறிய சலுகை பெற்ற சிறுபான்மையினரின் வாழ்க்கைத் தரத்தையும் பிரிக்கும் இடைவெளியை இரு முனைகளிலிருந்தும் மூட முயற்சிப்போம்.” தனது கொள்கைகளைப் பின்பற்றி, நிதியமைச்சர் கல்விக்கு ரூ.140 மில்லியனையும், சுகாதாரத்திற்கு ரூ.96 மில்லியனையும், உணவு மானியங்களுக்கு ரூ.78 மில்லியனையும் ஒதுக்கினார், அதே நேரத்தில் விவசாயத்திற்கு ரூ.79 மில்லியன் மட்டுமே கிடைத்தது.

இந்த சமூக நல நடவடிக்கைகளில் பெரும்பகுதி முன்னர் சட்டவாக்க அவையால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இலவசக் கல்வி 1944இல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது, மேலும் இரண்டாம் உலகப் போரின் போது உணவுக்கான மானியங்கள் வழங்கப்பட்டன. யு.என்.பி. அரசாங்கத்தால் இந்தக் கடமைகளை நிராகரிக்க முடியவில்லை, ஆனால் அவர்களது பொருளாதார நிலைப்பாடுகள் சமூகநல அரசுக்கு எதிரானதாக இருந்தது. ஆனால், தேர்தல் நோக்கில் அவை முக்கியமானவை என்பதை யு.என்.பி அறிந்திருந்தது. இதனால் தமது சமூகநலத் திட்டங்களைப் பெருமையாகக் காட்டும் அளவிற்குச் சென்றனர்.

ஜே.ஆர்.ஜெயவர்த்தனா தனது அடுத்த பட்ஜெட்டில் கூறியது போல், ‘
நமது தேசிய வருமானம் தொடர்ந்து அதிகரித்து வருவதால், அதில் பெரும்
பகுதி நமது சமூக சேவைகளின் விரிவாக்கத்திற்குப் பயன்படுத்தப்படும். நமது மொத்த செலவினத்தில் சுமார் 40 வீதம் இப்போது சமூக சேவைகளுக்காகவே உள்ளது. சுதந்திர சிலோன் தன்னை ஒரு சமூக சேவை அரசு என்று நியாயமாகவும் பெருமையாகவும் அழைக்கலாம்.”

இவ்வாறு பேசினாலும் நடைமுறையில் இலங்கையின் பொருளாதாரம் நெருக்கடியை எதிர்நோக்கியது. வருடாந்த வரவு-செலவுத் திட்டத்தில் துண்டு விழுந்தது. இந்தப் பற்றாக்குiறையைக் கடன் வாங்குவதன் மூலம் சரி செய்யலாம் என அரசாங்கம் முடிவெடுத்தது.